Mijn moeder kon heel mooi handwerken. Ze kon prachtig breien, borduren, haken, macramé, kleding maken en nog veel meer. Op latere leeftijd heeft ze nog leren kantklossen. Het was haar lust en haar leven en ze besteedde er dan ook veel tijd aan. Ze kon echt de mooiste dingen maken.

VAN AMSTERDAM-OOST NAAR AMSTERDAM-WEST

Eind jaren zestig zijn mijn ouders, mijn broer en ik van Amsterdam-Oost naar Amsterdam-West verhuisd. Ik zat toen in de vierde klas en heb een hele leuke tijd gehad. Mijn juf was een tof en lief mens.

In die tijd had ik een mooie witte kater, hij heette Karel. Witte katers waren bijzonder en hij mocht dan ook niet los naar buiten. Karel liep altijd aan een lange lijn in de tuin. Ik was toen al gek op dieren en blijkbaar wist mijn juf dat. Eens in de zoveel weken, mocht Karel op vrijdagmiddag aan een riempje mee naar school. Nadat hij door mijn klasgenootjes en de juf geaaid was, lag hij heerlijk naast mijn tafeltje op de grond.

MAAR TOEN …. TOEN …. KREEG IK HANDWERKEN

In de 5^e klas kon Karel niet meer mee. Ik kreeg gelukkig wel weer een hele leuke leraar die mij op alle manieren stimuleerde om veel te lezen over dieren ….

Maar …. helaas …

… niet alles in de 5^e en 6^e klas was zo leuk. Iedere vrijdagmiddag kregen de jongens handvaardigheid. De meisjes kregen dan handwerken van juffrouw Mulder. Wat een verschrikkelijke tijd is dat geweest … iedere vrijdagmiddag weer. Juffrouw Mulder was en is in mijn ogen het prototype van een strenge ouderwetse directrice van een kostschool. Ze was heel lief en aardig tegen de meisjes, die goed en snel konden handwerken …

… en ja … je raadt het al … ik was niet één van die meisjes. Als we een poppendasje moesten breien, kwam er op de één of andere manier bij mij altijd een voorpand van een poppenjurkje uit. Ik kreeg dan op niet mis te verstane wijze te horen hoe slecht het was, dat ik mijn best niet deed, dat ik het expres verpestte etc.. Vervolgens werd het demonstratief voor de hele klas uitgehaald. En natuurlijk kreeg ik dan de opdracht om het thuis opnieuw te doen en de volgende keer te laten zien.

Als ik thuis was, raakte ik behoorlijk van streek, omdat ik echt niet wist waarom mijn dasje uiteindelijk een jurkje werd. Mijn moeder zag mijn frustratie en verdriet en kwam dan bij me zitten. Ze zei: `Ik doe een paar pennen voor en dan moet je goed kijken waar ik de pen telkens insteek’. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder breide een pen of vier tot ze het gevoel had, dat ik het snapte en dan liet ze mij weer mijn gang gaan.

BANG MAAR TOCH OOK WEL TROTS NAAR SCHOOL

De volgende week ging ik bang, maar toch ook wel trots naar handwerken. Het dasje was af. Juffrouw Mulder was mijn huiswerk niet vergeten … het voelde overigens meer als strafwerk.

Natuurlijk vielen de vier pennen, die mijn moeder gebreid had onmiddellijk op. Ik breide steeds strakker en dat was natuurlijk duidelijk te zien. Het stukje van mijn moeder was losjes gebreid en zag het er heel mooi uit. Juffrouw Mulder zei, wijzend op het stukje dat mijn moeder gebreid had, met een stem waar ieder meisje van mijn leeftijd bang van zou worden:

`DAT HEB JE NIET ZELF GEDAAN! OF WEL?!’

Het was totaal niet bij me opgekomen, dat ik geen hulp mocht vragen. En antwoordde dus ietwat naïef: `Mijn moeder heeft me een stukje geholpen’. Ik weet niet meer hoe ze daarop gereageerd heeft en dat zegt eigenlijk wel genoeg. Het enige wat ik nog wel weet, is dat ik daarna twee jaar haar piespaaltje ben geweest. Als er ook maar iets gebeurde in de klas, kreeg ik de schuld. Ik vond handwerken toch al niet leuk en sindsdien heb ik er echt EEN PESTHEKEL aan.

DE WERELD IS SOMS KLEIN

Jaren later stond ik op het schoolplein mijn zoon op te wachten bij school. Ik was in gesprek met de moeder van één van zijn vriendjes. Op de één of andere manier kwam het gesprek op handwerken terecht. Ik vertelde kort en luchtig over mijn traumatische ervaringen. En zuchtte: ` … juffrouw Mulder … wat een heks’. De moeder vroeg op me op welke school ik gezeten had. Toen ik dat vertelde, riep ze het uit: `Nee, jij ook al. Ik heb ook mevrouw Mulder gehad’. We wisselden wat ervaringen uit en ik was blij, dat zij zich herkende in mijn verhaal …

 DE LESSEN VAN JUFFROUW MULDER

Toch heb ik veel geleerd dankzij … of misschien wel ondanks juffrouw Mulder:  

Ik hoef niet alles te kunnen.

Ik hoef niet overal goed in te zijn.

Ik mag dingen niet leuk vinden.

Ik ben goed in andere dingen.

Ik heb bovenal geleerd, dat ik mensen niet zo wil behandelen als juffrouw Mulder mij behandeld heeft.

WAT DAT BETEKENT VOOR MIJN WERK ALS COACH

Vaak merk ik bij de vrouwen, die ik coach, is dat ze heel streng zijn voor zichzelf … soms zelfs `juffrouw Mulder streng’.  Ze focussen meer op de dingen, die niet goed gaan en niet of nauwelijks op hun kwaliteiten. Ik help vrouwen hun kwaliteiten te (her)ontdekken en te herkennen, waar ze die al inzetten. Daardoor groeit hun zelfvertrouwen en dat voelen ze ook. Het wordt dan automatisch makkelijker om te accepteren, dat er dingen zijn, die ze niet zo goed kunnen … en dat is oké.